Hikâye ve roman anlayışında her şeyden önce sosyal faydayı önceleyen, eserlerinin çoğunu kendi gözlem ve deneyimlerine dayanarak kaleme alan Hüseyin Rahmi Gürpınar´a ait bu eser; cadılara, hortlaklara, ruh çağırmaya ve büyücülere inanan halkın boş inançlarına yönelik bir eleştiri mahiyetindedir ve geleneksel yaşam tarzını şekillendiren inançların gülünç ve saçma yönlerini gözler önüne sermektedir.