İlk hikâyecilerimiz gibi Fahri Celâl de Maupassant tarzında hikâyeler kaleme almış, yeni bir hikâye etme yolu arayışına girmemiştir. Onda asıl orijinallik, seçtiği tiplerdedir. Çoğu akıl hastanesinde karşılaştığı hastalardan oluşan, bir kısmı ise Osmanlı’nın son dönemlerinde doğmuş, İkinci Meşrutiyet devrinde yaşları hayli ilerlemiş olan ve gelenek ile yenilik arasında yerini tam bulamamış, eski ile yeni arasında sıkışmış tipler, onun hikâyeciliğinin en önemli özelliğini teşkil eder. Yazar, Cumhuriyet dönemini ele aldığı hikâyelerinde ise her gün karşılaşılabilecek, genel olarak sıradan diyebileceğimiz tipleri oldukça canlı biçimde ele alır. Hikâyelerinde büyük insanlar ve büyük meseleler yerine, küçük insanların küçük meseleleri, çoğu zaman mizahi bir tarzda işlenmiştir.