Âmentüde yer alan iman esaslarını açıklamak ve bu şekilde halka itikadî konularda muhtaç olduğu bilgileri vermek maksadıyla “âmentü şerhleri” yazma geleneği Osmanlılar’ın son dönemlerinde başlamıştır. Kadızâde Ahmed b. Mehmed Emin’in (ö. 1197/1783) Türkçe olarak telif ettiği Ferâidü’l-fevâid’i buna örnektir.