İnsanlık tarihi kadar eski buhur (tütsü) yakma geleneği, ilk kez Mezopotamya’da ortaya çıkmıştır. Özellikle dini törenler sırasında tanrıların hoşuna gidecek hoş kokular yayma amacıyla yakılan buhur, Çinlilerden Azteklere, Antik Roma’dan Selçuklular’a kadar birçok kültürde kullanılmıştır. Kişide ve mekanda güzel kokuya önem verilen Osmanlı İmparatorluğu’nda da kullanılan buhur, hem saray efradı hem de halk arasında büyük rağbet görmekteydi. Öyle ki, padişahın sarayında sultan dairesi ile haremi hoş kokularla sarmalayacak buhurlar hazırlamakla görevli “Cemâat-i buhurciyân-ı hâssa” isimli bir bölük dahi mevcuttu. Buhurların yakıldığı buhurdanların formu tarihe ve coğrafyaya göre değişse de işlevi aynı kalmış, Osmanlı’da üretilen örnekleri Türk-İslam maden sanatının inceliğini günümüze taşımıştır. Karşınızdaki üç ayaklı tombak buhurdan, kalem işçiliğiyle bezeli yuvarlak tablası, bitkisel motifler çalışılmış gövdesi ve yine bitkisel motifler formunda açılmış, hoş kokulu dumanın mekana yayılmasını sağlayan delikleriyle, Osmanlı buhurdanlarının günümüze ulaşan en seçkin örneklerinden biridir.