Sebk-i Hindî temsilcilerinden olan şâir eserlerinde, bu akım nedeniyle daha karışık ve bilmeceyi andıran bir hale bürünmüş, Farsça´yı bolca kullanma geleneğini sürdürmüş; Sabrî Şâkir, kıvrak dili ve şâirlikteki ustalığı nedeniyle IV.Murâd ve Nef´î´den övgüler almış, bu nedenle de devrinde kendinden bahsettirmeyi başarmıştır. Şâir, eserinde aruzun farklı vezinlerini ustalıkla kullanmıştır. Eserde şâirin belirgin bir hayal gücü olduğu görülmektedir. Çoğu Dîvân şâirinin tersine eserde somut bir aşk göze çarpmaktadır. Halkın bolca kullandığı atasözü ve özdeyiş niteliği taşıyan sözlerin de yer aldığı eser edebiyatımızda kendine has yapısıyla ayrı bir yer edinmiştir.