40 Kuşağı toplumcu şairleri içinde Nazım Hikmet'in gölgesi altında kalmadan kendi yolunu çizen İlhami Bekir (1906 - 1984), bu küçük kitabını, "suyu akmayan, camı çerçevesi olmayan, güneş görmeyen bir gecekonduda üç ay birlikte oturdukları" Yalçın Öğretmen'e ithaf ediyor: "... yorgan altında bile üşüyordum ama senin dostluğun beni ısıtıyordu. Bu konduda yazdığım şiirleri sana ithaf ediyorum." Kitabın arka kapağında, şairin bu kez el yazısıyla, ilginç bir ithaf daha var: "Mütearife: (Her şakada biraz da hakikat payı vardır.) En büyük şairden en büyük hikâyeciye sevgilerle..." Bu "en büyük hikâyeci" kimdi acaba?