Ondokuzuncu yüzyılın ikinci yarısından itibaren önce İran'ı hemen sonra da Osmanlı devletini meşgul eden ve bilahare Bahaîlik ismiyle anılacak olan Babîlik, Esas olarak Şiilikten ve şiilikteki mehdi inancından yola çıkmışsa da daha sonra bütün semavî dinleri birleştirdiğini iddia eden yeni bir din haline gelmiştir. 1860'lardan Osmanlı devletinin yıkılışına kadar Osmanlı devletinde mecburi ikamete tabi tutulan Bahâîler, kendilerini müslümanlık dairesi içerisinde göstermişler ve bu durum Osmanlı aydınları ve idarecilerini de tereddütlere sevk etmiştir. Osmanlı devletinin yıkılışından sonra daha rahat hareket etmeye başlayan Bahâîler inançlarını daha net bir şekilde ortaya koymuşlardır. Süleyman Nazif'in "Nâsıruddin Şah ve Bâbîler'le müellifin müşahedelerine ve duyduklarına da yer vermesi itibarı ile önemlidir.