"Mümtazcığım, 19 Nisan tarihli mektubunu 23 Nisan´da aldım. Bilsen ne kadar sevindim. Bana hayat bahşeden mektubunu ağlayarak okudum. Ah Mümtazcığım, sensiz bana her yer karanlık geliyor. Daima müteessirim. Ruhumda her daim ağlamak için büyük bir ihtiyaç var. Fakat ağlamayacağım. Sen gelinceye kadar ağlamayacağım. Bana öyle söylüyorlar. Ben de onun için sabredeceğim. Yolcu arkasından ağlamak iyi değilmiş. Sana rica ederim, sakın ağlama. Her dakika Cenâb-ı Hakk´a dua edelim. Ben beş vakit namazda ordumuzun muzafferiyet ve selameti için dua ediyorum. İnşallah sıhhat ve afiyetle İstanbul´a avdet edersin (dönersin) de mes´ud olarak yaşarız. Mümtazcığım beni mektupsuz bırakma. Ben sana her zaman mektup yazarım. Mektubunda nerede bulunduğunu da yazmayı unutma. Bakî seni Cenâb-ı Hakk´a emanet ederim sevgili Mümtazcığım."